Pride: De strijd stopt niet als de verf droog is

Een regenboogzebrapad is geen eindpunt. Het is een zichtbaar signaal dat onze publieke ruimte er voor iedereen is.

Tijdens Pride Week tooit onze hoofdstad zich in alle kleuren van de regenboog. Ook regenboogzebrapaden worden opgefrist, en in Molenbeek, Sint-Gillis en Schaarbeek verschijnen nieuwe kleuren van de transvlag: blauw, roze en wit. Een krachtig en zichtbaar signaal: hier strijden we voor LGBTQIA+-rechten. Maar symbolen volstaan niet. 

Want bij het schilderen kregen we ook te maken met agressie van voorbijgangers. Als zelfs dit symbool van inclusie en veiligheid weerstand oproept, is het duidelijk: het werk is nog lang niet af. Dat zebrapad ligt daar niet zomaar. Het is een uitnodiging. Om mee te bouwen aan een stad waar je mag zijn wie je bent. 

Over heel Europa en ver daarbuiten zien we een gevaarlijke trend. De haatdragende retoriek en anti-transwetten nemen toe. Trans personen worden gemarginaliseerd, het zwijgen opgelegd en ontmenselijkt. Die aanvallen zijn geen ver-van-ons-bed-show: ze raken ook Brussel. Transfobie en homofobie etteren onder de oppervlakte, ook als de regenboogverf opgedroogd is.  

In 2023 registreerde Unia meer meldingen van discriminatie en haatmisdrijven tegenover LGBTQIA+-personen. Dat veeg je niet weg met een likje verf. Dat moet je bestrijden, elke dag, met actie en beleid. 

Want Pride is geen marketingstunt. Pride is een protest. Dat autoritaire leiders zoals Orbán in Hongarije Pride willen verbieden, toont aan hoe kwetsbaar verworven rechten zijn. Extreemrechts rukt op, ook bij ons. Als we niet oppassen, wordt het recht op zijn wie je bent en liefhebben wie je wil opnieuw inzet van politieke strijd. 

Brussel kan (moet) daarin het voortouw nemen. Als hoofdstad van Europa dragen we een bijzondere verantwoordelijkheid. Brussel moet niet alleen een veilige plek zijn voor LGBTQIA+-personen, maar ook een trotse verdediger van hun rechten. Die inzet kreeg al erkenning toen Brussels Pride officieel werd uitgeroepen tot immaterieel cultureel erfgoed. 

Voor veel jongeren is Pride een van de weinige momenten waarop ze zich gezien, veilig en gesteund voelen. Dat gevoel moet er élke dag zijn. In elke straat, op elke school, op ieders werk. Brussel is nog lang niet veilig voor iedereen. 

Daarom zet Brussel ook in op versterking van omstaanders. Iedereen kan een rol spelen in het stoppen van grensoverschrijdend gedrag. Door Brusselaars te leren hoe ze op een veilige manier kunnen tussenkomen, maken we onze stad menselijker en veiliger. 

We zijn trots op onze hoofdstad: een stad van vele talen, identiteiten en contrasten die samenleven. Maar verwondering alleen volstaat niet. Onze diversiteit verdient bescherming, zichtbaar, voelbaar en elke dag opnieuw. 

Daarom moeten politici in actie komen. LGBTQIA+-rechten verankeren in de grondwet is daarbij essentieel. Zodat niemand, ook geen toekomstige regering, die rechten zomaar kan afnemen. 

Een regenboogzebrapad is geen eindpunt. Het is een zichtbaar signaal dat onze publieke ruimte er voor iedereen is. Daarom verdedigen we het, niet alleen met verf, maar met beleid, bewustmaking en bondgenootschap. Want echte gelijkheid vraagt meer dan symbolen. Ze vraagt moed. En dagelijkse strijd. 

Elke Van den Brandt
Brussels minister van Mobiliteit