Meyrem Almaci kondigt afscheid als voorzitster aan – ‘Zorg dragen is ook loslaten’

'Zorg dragen is ook durven loslaten.' (Meyrem Almaci)  

Groen-voorzitster Meyrem Almaci kondigde vandaag tijdens een persconferentie en op haar sociale media aan dat ze haar mandaat als voorzitster terug zal geven aan de partij. Voor de zomer zullen de leden een nieuwe voorzitter kunnen kiezen.
Hieronder kan je de volledige speech van Meyrem lezen.

-------

Zorg dragen is ook durven loslaten

Wie verantwoordelijkheid neemt, kiest ervoor om zorg te dragen voor anderen. Die zorg kan er elke dag anders uitzien. Verantwoordelijkheid kent duizend verschillende vormen. Voor een regering vandaag neemt het een andere vorm aan dan vorige week of twee jaar geleden. Voor mij is het nu anders dan een jaar of twee jaar of acht jaar geleden.

Vandaag is het mij in ieder geval duidelijk: we moeten durven veranderen om zorg te dragen voor wat ons lief is. Dat geldt voor onze samenleving. Dat geldt voor de politiek. Dat geldt ook voor onze partij. En dat geldt voor mezelf.

Ik heb samen met Petra De Sutter een boek geschreven met de titel ‘Beter na corona’, maar we mogen niet wachten tot na corona.
De pandemie is bijzonder heftig geweest. Heeft veel van ons gevergd. Ontzettend veel mensen zitten op hun tandvlees. Velen die het zich kunnen veroorloven, hebben deze periode gebruikt hebben om zich te herijken, denken erover na om het roer om te gooien.

Ik ben één van die mensen.

Mijn twee kinderen hebben nooit anders geweten dan een moeder die altijd weg van huis was en hard werkte. Tijdens de lockdown kregen ze plots een mama die veel thuis was, fysiek, maar niet met haar hoofd. Dat begon meer en meer te wringen.

Ik dacht er al een tijdje over om mijn mandaat als partijvoorzitter neer te leggen. Ik wachtte op het juiste moment. Maar politiek kan het juiste moment lang op zich laten wachten – zelfs al heb je in marmer gebeiteld dat je wel zal vertrekken. En voor mijn gezin was het juiste moment eerder gisteren dan vandaag. Dus kies ik er nu voor om meer zorg te dragen voor de mensen die het dichtst bij mij staan.

Ik kies bovendien voor mijn partij, de partij ik zo graag zie. Ja, door nu te vertrekken als voorzitter. Zorg dragen voor wat je liefhebt, is ook kunnen loslaten. Verantwoordelijkheid nemen is niet hetzelfde als denken dat je onmisbaar bent. Ik ben niet onmisbaar. Ik ben geen partijvoorzitter die de week geslaagd vindt als alle columns en tweets over mij zijn gegaan. Als voorzitter van Groen ben ik fier op het parcours dat wij hebben gelopen. Op de mensen die er de voorbije jaren bij zijn gekomen. De manier waarop wij de dingen doen bewegen, hoe wij met onze verantwoordelijkheid, onze rol in de samenleving omgaan. Ik ben fier op waar we vandaag staan.

En ik heb het verdomd graag gedaan.

In 2018 maakten we in de lokale verkiezingen een grote sprong voorwaarts. Meer gemeenteraadsleden en lokale meerderheden dan ooit. Onze wortels zijn versterkt, onze ideeën spelen een rol in een pak meer gemeenten. In steden als Leuven, Hasselt, Brussel, Gent, Oostende, Turnhout, Sint-Niklaas en Mechelen tonen we wat groen bestuur waard is. En ook in kleinere besturen nemen we onze verantwoordelijkheid. Van Jette tot Anzegem, van Bonheiden tot de Provincie Oost-Vlaanderen.

Dan was er de uitslag van 2019. We gingen vooruit, maar niet genoeg. Behalve in de steden, vooral in Brussel: daar vormde Elke Van den Brandt als kopvrouw van de grootste Nederlandstalige partij van het Gewest op twee maanden tijd een progressieve regering.

Maar verder was het geen evidente periode na de verkiezingen. Ik heb veel gelezen dat niet schoon was, over de partij, over mezelf. Ik kan alleen maar zeggen: geloof niet altijd wat de gazetten schrijven …

Het is uit verantwoordelijkheid dat we uiteindelijk in Vivaldi zijn gestapt. In een stormachtige periode, tegen de antipolitiek in. Om de verrotting te stoppen, het bestuur van dit land uit een impasse te trekken. Het was makkelijker geweest om de boel verder te laten verrotten. Om vanuit de oppositie ons te blijven opwinden, ongehinderd door veel verantwoordelijkheid. Uit electorale berekening of uit schrik.

Wij hebben er mee voor gekozen om verantwoordelijkheid te nemen. Om zorg te dragen. Om een stem te geven aan wie geen stem heeft. Dat is wat mij al mijn hele leven drijft. Ik doe niet aan politiek om verkozen te worden; ik ben verkozen om aan politiek te doen.

Het moet ook: dit is een cruciaal decennium. En Groen bekent daar in kleur, we hakken mee knopen door. Dat doen Petra, Tinne en Elke alle drie op hun eigen, weergaloze manier.

Petra staat voor mij voor een waardegedreven politiek die tegelijk altijd het compromis zoekt. Zij durft over haar eigen schaduw heen te springen – zonder de lange termijn uit het oog te verliezen. Zij bewaakt onze federale opdracht: pragmatisch vooruitgaan en ons land klaarzetten voor de toekomst.
Tinne toont met haar expertise en standvastigheid dat niets onmogelijk is in de politiek. Zelfs een puinhoop die twintig jaar lang is blijven groeien, krijgt ze klein. En ondanks de karikaturen, de tegenkanting en het fake news blijft ze rustig en rechtdoorzee écht beleid maken , zoals afgesproken in het regeerakkoord.

En Elke maakt van Brussel intussen een echte groene hoofdstad. Ze toont elke dag dat een groen beleid inherent rechtvaardig is. Dat veilige straten en schone lucht iedereen ten goede komen, in de eerste plaats in de armste, meest dichtbevolkte wijken.

Alle drie doen ze dat met heldere waarden en waardigheid. Met respect voor de ander, ook voor de oppositie, voor mensen die Groen maar niets vinden, of politici die liever in de spiegel kijken dan door het raam naar buiten, die liever stokebrand spelen.

Zelf zit ik en blijf ik natuurlijk in de grootste fractie die Groen ooit gehad heeft in het Vlaams Parlement. Daar proberen we alles van waarde te beschermen tegen het afbraakbeleid van de Vlaamse Regering. Ook op de oppositiebanken kiezen we ervoor een stem te geven aan wie weerloos is, zorg te dragen voor wie niet gehoord wordt. Het is een voorrecht om volksvertegenwoordiger te mogen zijn. Dat brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee.
Ik weet dat men ons soms verwijt niet hard of cynisch genoeg het politieke spel te spelen. Het zal niet verbazen dat ik dat een cynisch verwijt vind. Omdat cynisme misschien werkt in de peilingen, maar een samenleving niet beter maakt. Maar vooral: omdat Groen altijd de partij zal zijn van zachte waarden, van wederzijds begrip, van empathie.

Als volbloed democraten staan wij pal voor onze idealen, en we strijden er voor waar we maar kunnen, en tegelijk laten we ook twijfel toe, empathie, verbondenheid. Het zijn die waarden die we het meeste missen, na alle lockdowns, de polarisatie, de sluiting van de cultuurhuizen. Het zijn die waarden die warmte brengen in onze samenleving. Het zijn die waarden waarmee we de balans herstellen; tussen werken en leven, tussen efficiëntie en zorg, tussen markt en mens, of het nu over patenten gaat, over rusthuizen of de liberalisering van de energiemarkt.

De waarden die vandaag nodig zijn, kom ik in onze partij dagelijks tegen. Heel veel mensen hebben Groen gebracht waar het nu staat. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik onderweg heb gekregen. Voor alle mensen die ik heb mogen leren kennen. En ik blijf uiteraard parlementslid en ecologist in hart en nieren.

Ik heb vertrouwen. Onze partij zit vol sterke ideeën en sterke mensen. Het afgelopen jaar is een proces in gang gezet voor een politieke doorstart. De groei van Groen, de overgang naar bestuurspartij, betekende voor ons een periode van transformatie. Terwijl onze ministers topwerk leverden, was de partij niet altijd in topvorm – het is soms zoeken geweest, dat hoef ik niet te verbloemen. Na een intern proces van vernieuwing is het tijd voor die doorstart. Dat gebeurt zonder mij als voorzitter en dat lijkt me eigenlijk heel gezond. Het is nu aan andere mensen, dat zal Groen deugd doen.

Want ons land kan een Groen in topvorm gebruiken. Met Petra, Tinne, Elke en mijn opvolger in de spits. Met alle parlementsleden, het personeel, de geweldige vrijwilligers en lokale bestuurders die het beste van zichzelf geven voor een samenleving die álle mensen kansen biedt, in een gezonde omgeving, met respect voor elkaar, voor grond- en mensenrechten, voor wetenschappen en zachte waarden.

Ik ben dankbaar dat ik 8 jaar lang de aanvoerder heb mogen zijn van deze mensen. Vanaf nu ga ik meer tijd geven, meer zorg, aan degenen die me de afgelopen jaren het meest hebben moeten delen.